Wiecie co? Chyba nie jestem taką wielką perfekcjonistką, za jaką się uważałam. Zawsze wydawało mi się, że tak jest, ponieważ starałam się wykonywać wszystkie czynności najlepiej jak potrafię. Zwłaszcza jeśli chodziło o naukę. Ostatnio nawet utrzymanie porządku w pokoju potraktowałam ambicjonalnie, panuje w nim ład i skład (a nawet powiem więcej - jest w nim bardzo przytulnie).
Nie skończę malować paznokci, dopóki nie uznam, że wszystko wygląda schludnie i dokładnie, w innym wypadku będę je zmywać i robić od nowa.
Trochę to męczące, bo często zdarza mi się być niezadowoloną z osiąganych efektów. Rzadko kiedy udaje mi się patrzeć na swoją pracę obiektywnie.
Nie wiem czemu w mojej głowie pojawiło się przeświadczenie, że perfekcjonizm jest synonimem bycia idealnym człowiekiem. Choć jak wiemy ludzi idealnych nie ma, a perfekcjoniści przecież chodzą po świecie.
Nikt nie lubi czytać przydługich wstępów, więc może przejdę już do sedna sprawy.
Chciałam być idealną blogerką. Regularnie pisać, być twórczą i gromadzić wokół siebie wspaniałą społeczność ludzi, zainteresowanych tym, co tutaj robię. Nie zrozumcie mnie źle - to nie tak, że już tego nie chcę. Nie minęły mi te chęci. Po prostu nie mam zamiaru się spinać. Nie będę idealna. La Vita Colorata ma być miejscem mojej przyjemności, a nie zmuszania się do pracy.
Minęły wakacje - mój czas, w którym totalnie sobie odpuściłam. Miałam dużo innych zajęć, w których znalazłam więcej radości, niż gdybym miała siedzieć i na siłę coś tu Wam próbowała wciskać. Widocznie życie offline pochłonęło mnie bardziej. Chyba nie ma w tym nic złego, prawda?
Nowy rok akademicki znowu wprowadził do mojego życia harmonię i stabilizację. Plan zajęć i codzienne obowiązki zapewniają pewien rytm. Są to moje odnośniki, punkty każdego dnia, które sprawiają, że marnuję mniej czasu na leniuchowanie.
Właśnie z tego powodu postanowiłam wrócić do blogowania. Nie wiem czy to dobrze czy źle, ale zobaczymy.
Lubię takie powroty, mam wrażenie, że dzięki nim na nowo przeżywam coś, co jest dla mnie ważne.
Powiem Wam jeszcze, że miałam chwilę zawahania.
Zastanawiałam się przez moment, czy nie usunąć tych postów, w których obiecywałam, że zrobię to czy tamto. Głupio mi było, że dałam ciała. Jest to wyraźny dowód na to, że nie jestem idealna i nie zawsze udaje mi się zrealizować wszystkie moje założenia.
Powiedziało się A, to trzeba teraz powiedzieć i B.
LVC zostaje niezmienione, a ja po prostu biorę się do pracy (ale tylko takiej przyjemnej).
Część niezrealizowanych planów wiąże się też z tym, że nie mam jeszcze doświadczenia w prowadzeniu np. akcji blogerskich (szczerze to nigdy nawet nie brałam w takim czymś udziału).
Także no... widzicie. Przyznaję się, ideałem nie jestem, ale nie martwię się tym zbytnio. Będę pracować nad sobą i blogiem. Mam nadzieję, że wszystko potoczy się dobrze. :)
Ola.
